1998 yılında faaliyete geçen Dicle Barajı, toprakları sular altında kalan köylüleri göçe zorlamış kalanları ise sebep olduğu iklim değişikliği nedeniyle azalan tarım ürünleriyle baş başa bırakmıştır. Üzüm de bu ürünlerden yalnızca biridir. Elli kişiyle gidilen bağbozumu üç kişiyle karşılanır olmuş, toplanan üzümler her biri birbirinden zahmetli işlerle pekmeze, pestile, kesmeye dönüşmüş ancak egemen sistemin tüketim anlayışı sebebiyle hak ettiği değeri göremez olmuştur. Bu durum akıllara ‘biz bu işi neden yapıyoruz?’ sorusunu getiriyor ve üzüm mahsullerinin üretiminden vazgeçilmesine zorluyor. Bu sadece bir geleneğin yok olması değil aynı zamanda bağbozumu sırasında kullanılan kelimelerin kaybolmaya yüz tutmuş kirmanckî dilinden silinmesi anlamına da geliyor.