Şehir ve insan… Büyüdükçe küçülen, kalabalıklaştıkça yok olan, çoğaldıkça “yol” alan iki adet sözcük. Şehir ve insan… Birbiriyle dans etmeye küskün, hayatı sırt sırta değil bıçak bıçağa yaşayan iki adet sözcük. Şehir önce insanı yuttu, sonra bütün hikayeleri… Koca dumanlar arasında kocaman yaşamlar yuttu şehir… Geriye ne bıraktı? Gürültünün arasında kaybolup giden, üstü örtülmüş faili meçhul öyküler… Küçük ve can çekişen öyküler… İşte bu acımasız şehrin henüz yutamadığı küçücük ama kocaman bir öyküdür bize kalan: Kırmızı Umutlar…  Kırmızı Umutlar, kâh şehrin tokatlarına direnen birkaç küçük bedenin şeffaf hikayesi, kâh da her gün yanıbaşından geçtiğimiz trafik lambalarında umudunu demleyen, ömrü tükenme noktasındaki birkaç yaşlı bedenin hikayesi… Ortası yoktur Kırmızı Umutların. Umutların rengi ya çok küçükken ya da çok büyükken kırmızıya çalar. Belgeselimiz, şehrin göbeğinde yaşamın ritmine paralel yanıp sönen trafik lambalarına umudunu takmış, her yanan kırmızı ışıkta umutlarının rengini arttıran, her yanan yeşil ışıkta umutlarına bir nebze mola veren, şehrin unutulmuş kocaman insanlarının hikayesidir. Ellerindeki mendillerle, tozlanmış arabaların camlarını kısa bir süre içersinde sildikten sonra avuçlarını açarak şoför amcalarının vicdan  muhasebelerine gözlerini takmaktan başka çaresi olmayan sahipsiz ama onurlu, küçük ama kocaman insanların hikayesidir…